Tillbaka i Sverige

Na twee weken genoten te hebben van het gezelschap van familie, vrienden en vooral natuurlijk Wouter keerde ik vorige week zondag weer terug naar Zweden. Afscheid nemen valt altijd zwaar, maar ik moet toegeven dat het ook echt weer wennen was om terug te zijn. Gelukkig stond Nathalie op het vliegveld om me af te halen, en had ze zelfs het huis versierd ter ere van mijn verjaardag. Dus aan het warme onthaal heeft het zeker niet gelegen.

Maandagochtend begon in principe de werkweek weer. Maar wat een beetje gek is, is dat praktisch niemand hier werkt op 5 januari. De vakantie duurt tot en met de zesde. Dus wij besloten rond lunchtijd onze vakantiedagen voor carnaval (verplichte vrije dagen in Maastricht) maar lekker in te wisselen voor deze twee dagen, zodat we rustig op gang konden komen. Bovendien was het maandag heel lekker weer, dus waarom niet het hoofd leeg maken in de frisse buitenlucht?

We reden naar Vättlefjäll, het natuurgebied waar we tijdens ons eerste weekend hier ook hebben gekanood. Daar besloten we wel de groene route te kunnen doen. We wisten wel dat we flink door moesten stappen, om te voorkomen dat we met het donker terugkwamen. Het was er erg mooi. De meren waren hier en daar bevroren, en ook de paden waren zo nu en dan glad. Na een tijdje gingen we vanaf het bredere pad meer het bos in waar we over vlonders door een soort moerasgebied liepen. Tot aan de plek waar we pauze hielden ging het eigenlijk allemaal heel goed. Daarna ging het mis. We konden het pad niet meer goed vinden en liepen nog vrij ver door, door de wildernis, maar op een gegeven moment stonden we midden in het bos, met totaal geen gevoel voor welke kant we op moesten en geen zicht op een beter pad. Eerlijk toegegeven, dat is best eng, zeker omdat we wisten dat het binnen een uur donker zou worden.

Dan maar teruglopen naar het punt waar we het nog wel wisten. Maar zelfs dat was in de wildernis nog niet zo makkelijk en éénmaal daar gekomen was het ook niet heel duidelijk welke kant we op moesten. Uiteindelijk hadden we de weg terug te pakken en besloten we dan maar helemaal via die weg terug te lopen, wetende dat dit nog wel anderhalf uur zou kosten en dat de vlonders en smalle paadjes steeds minder zichtbaar zouden zijn. Toen was er ineens een andere wandelaar. Ik vroeg hem naar de weg.... maar hij bleek nog meer verdwaald dan wij. Dus zetten we heel stevig de pas erin terug over hetzelfde pad naar de auto. De jongen (een Roemeen) volgende ons, maar kon ons maar moeilijk bijhouden. Uiteindelijk bereikten we glibberend en glijdend en in het donker de auto, na 4 uur gewandeld te hebben in plaats van 2.

We waren natuurlijk doodop en hadden al bedacht dat het maar goed was dat we nog op de wachtlijst stonden voor de Body Balance klas van die avond en dus dat we gelukkig niet meer naar de sportschool hoeven. Maar eenmaal thuisgekomen en gedoucht te hebben, klaar om op de bank te ploffen bleek dat we toch ingeboekt waren! Dus we moesten minimaal ons briefje gaan halen om een boete te voorkomen. Dan kunnen we net zo goed de klas meteen volgen.... toch?

Dinsdag was dan echt een nationale feestdag hier. En dat is natuurlijk ook niet meer dan terecht. Ik vind persoonlijk dat in Nederland 6 januari ook een nationale feestdag moet zijn. Maar wie denkt dat het om driekoningen te doen is heeft het mis! Wil je weten wat er wel gevierd wordt, behalve mijn verjaardag natuurlijk, kijk dan hier: http://sv.wikipedia.org/wiki/Trettondedag_jul .

Nathalie en ik vierden mijn verjaardag. We gingen naar de stad en aten een overheerlijk taartje bij de konditori die ik al heel lang wilde proberen (bedankt pap en mam voor de traktatie!). Daarna gingen we naar de KOS waar ik mezelf op een nieuwe verjaardagsoutfit trakteerde en mocht ik in een hele mooie kookwinkel een cadeau van Nathalie uitzoeken. Ik koos voor een aardappelsnijder waarmee je zelf frieten kunt maken, dus ’s avonds aten we huisgemaakte frietjes met zalm en salade, YUM!

De rest van de week moesten we er dan toch aan geloven weer aan de slag te gaan. Het was gezellig de collega’s weer te zien maar best wennen. Donderdagavond gingen we met Renate nog naar een Sprakcafé. Een café waar thema-avonden zijn en waar je ongedwongen een taal kunt oefenen. Wij leken wel de minste basis in Zweeds te hebben, maar toch bleek het leuk op deze manier te oefenen. Geïnspireerd hierdoor heb ik vrijdag dan ook weer een Zweedse Harry Potter gekocht, om daar weer mee te oefenen (en als excuus om HP te kunnen lezen natuurlijk).

Dat was maar goed ook, want in het weekend stormde het! In Nederland, maar ook in Zweden en niet zuinig ook. Dus zaterdag bleven we binnen en keken we Wie is de mol?. Zondag gingen we nog wel naar buiten een stukje wandelen in een park dichtbij, waar we de gevolgen van de storm zagen in de vorm van ontwortelde bomen. Verder was een boek op de bank toch wel heel fijn.

Helaas stormde het ook een beetje in mijn kop. Ook al zit ik hier in een mooie omgeving in een leuke stad met lieve collega’s en een hele lieve vriendin als huisgenoot, ik heb toch veel last van heimwee. Ook al zullen de 7 weken die nog volgen als buitenstaander maar kort lijken, voor mij lijkt het op dit moment nog ontzettend lang. Dit weekend realiseerde ik me dat het me meer in de weg zit dan ik zou willen, en dat als ik het hier goed af wil ronden daar ook aan moet toegeven. Wellicht zullen jullie me dan ook wel een paar keer in Nederland spotten in de weekenden. Maar in de tussentijd zal ik jullie zeker op de hoogte houden van de avonturen hier - want avonturen zijn het zeker- en zal ik proberen met opgeheven hoofd verder te gaan met mijn onderzoek: want daarom ben ik uiteindelijk hier.

Veel liefs,

Tanja.

Foto’s bij dit verslag vind je op: https://plus.google.com/photos/110093351162799291566/albums/6103531493568317713?authkey=CKres8OqvqPjPg