Hej då Sverige!

Inmiddels ben ik alweer ruim anderhalve week terug in ons koude kikkerlandje, maar eigenlijk verdienen mijn trouwe lezers nog een afsluitende weblog. Ik kan natuurlijk zeggen dat een enorme verkoudheid in de weg stond van het schrijven, maar ook al was ik echt heel verkouden vorige week, toch zou dat niet helemaal waar zijn. De waarheid is dat ik zo genoot van het thuis zijn, dat ik simpelweg geen zin had om te schrijven. Vandaag kwam daar verandering is. Want pas met een laatste verslag over mijn laatste anderhalve week in Zweden, het afscheid, en mijn reis naar huis, kan het mooie hoofdstuk in Gotenburg echt afgesloten worden. Dus bij dezen.

En het verhaal over afscheid begint met weerzien. Ruim anderhalve week voordat Nathalie en ik terug zouden gaan naar Nederland, kwam Serra (onze lieve collega die ook binnen het Erasmus programma promoveert) terug van haar mobiliteitsperiode in Engeland. Het was ontzettend leuk om nog even samen met haar te kunnen werken, en daar hebben we de laatste periode dan ook goed gebruik van gemaakt. We ontmoetten haar, samen met Renate, bij een internationaal diner van de GU guest service. Een avond die bedoeld is om je te mengen onder de internationale collega’s en nieuwe contacten te leggen. Toegegeven: wij waren er meer om te genieten van het gratis buffet en elkaars gezelschap, maar uiteindelijk hebben we ook nog best ons best gedaan om met de andere gasten in contact te komen.

Van dat feestje gingen we verder naar ons eigen afscheidsfeestje op zaterdagavond. Overdag troffen we voorbereidingen. We deden boodschappen en maakten hapjes, zodat we ’s avonds konden genieten van het gezelschap van ons bezoek en natuurlijk van huisgemaakte Kanelbulle. Het was best gek om zo intensief bezig te zijn met afscheid nemen, en lastig voor te stellen dat het ook echt afscheid zou zijn. Maar we hebben wel een hele leuke avond gehad met onze lieve collega’s, die na aardig wat wijn en gin tonic eindigde in body balance met Emma en Linda. De coördinatie was niet geweldig, maar het plezier desde groter.

Ook moesten we natuurlijk afscheid nemen van Gotenburg. Dat deden we op zondag door lekker te gaan brunchen samen met Serra. Heel toepasselijk kwam de zon tevoorschijn, werd het een stralende dag en konden we Gotenburg nog één keer in volle glorie bewonderen. Nadat we ook nog de nodige souvenirs kochten, gingen we terug naar ons appartement om vast een grote schoonmaak te houden.

De laatste werkweek was er voor mij één met de nodige stress. Ik moest mijn dataverzameling afronden en zou daarnaast op donderdag een presentatie houden voor de Zweedse immigratiedienst. Het was dus een week van weinig slaap en heel hard werken, met als uitzondering dinsdagavond. Op dinsdagavond gingen we lekker bij Serra koken en eten. Na het verorberen van kipkerrie met Turkse rijst, dronken we Turkse koffie, en kon Serra de toekomst van Nathalie lezen in het koffiedik. We hebben enorm hard gelachen en genoten van de gezelligheid.

Op woensdag sloot ik mijn datacollectie af, dat was een grote opluchting en ik ben er trots op dat ik het met de nodige tegenslagen toch voor elkaar heb gekregen dit af te krijgen. Maar er was nog geen tijd om uit te rusten. Zoals hierboven gezegd gaf ik op donderdag een presentatie bij de immigratiedienst. Ik was toch best een beetje zenuwachtig en verwachtte toch wel een volle ruimte met 20 a 30 mensen. Dat bleken er ietsje minder te zijn (5), maar wel was er een professionele cameraman en werd mijn presentatie openomen. Even omschakelen dus, maar uiteindelijk ging het wel goed en waren de mensen die er waren, alhoewel wel cameraschuw, heel oprecht geïnteresseerd. Na het praatje zelf viel er dus echt een last van mijn schouders af en kon ik gezellig wat gaan drinken met mijn contactpersoon binnen de immigratiedienst, waarmee ik zeker contact houd om in de toekomst samen te kunnen werken.

Eindelijk rust en ontspanning na deze presentatie? Niet helemaal, want nu werd het toch echt tijd om in te gaan pakken en daarnaast wilden Nathalie en ik ook nog lekker taart bakken voor de laatste CLIP vergadering de volgende ochtend om onze collega’s te bedanken voor hun warme onthaal in Zweden. Vrijdag stond dan ook in het teken van afscheid nemen. Eerst afscheid van de sportschool met een laatste work-out (of iets wat toch meer leek op een fotoshoot), daarna De laatste Fika, de laatste CLIP meeting, de laatste lunch met collega’s. Het was genoeg om toch echt wel een brok in onze keel te krijgen. Vrijdagavond pakten we de hele auto al in, zodat we zaterdagochtend op tijd konden vertrekken naar Kopenhagen.

Dat pakte toch wat anders uit. Nadat we zaterdagochtend nog de laatste dingen in het appartement schoonmaakten en ik de koffiepot uit mijn handen liet donderen in 1000 stukjes, waren we helemaal klaar voor vertrek om 10.00 uur. De goede lezer voelt het al aankomen…. De auto wilde niet starten. Er waren twee opties: (1) een lege accu, maar dat leek zo onwaarschijnlijk omdat we onlangs nog een groot stuk gereden hadden, de lichten uit waren en we met inpakken de auto constant dicht hadden gedaan of (2) geen brandstof, ook onwaarschijnlijk aangezien we laatst nog getankt hadden, maar er was ingebroken in de garage de week ervoor, was onze brandstof gestolen? In elk geval besloten we de ADAC te bellen voor pechhulp, waarbij we toch expliciet vermeldden dat we in de garage stonden met de auto.

Tijdens het wachten konden we mooi een kop koffie drinken bij de saluhal op de hoek van de straat, waar we altijd nog eens heen wilden maar waar het nooit van gekomen was. Dus eigenlijk was dat stiekem wel leuk. Binnen een uur was daar de pechhulp. Blijkbaar was onze melding echter niet helemaal goed doorgekomen, aangezien er een enorme takelwagen voor de deur stond die met geen mogelijkheid de garage in zou kunnen. De behulpzame monteur belde zijn collega die met de kleine auto op stap was en wilde weer vertrekken. In een hele assertieve bui vroegen wij gelukkig of hij niet even kon kijken. Immers dachten wij dat voor een lege accu of een beetje brandstof geen andere auto nodig was, toch? Nou, dat wilde hij wel en na ongeveer 40 seconden had hij de diagnose gesteld: toch een lege accu. Na nog eens 40 seconden had hij het probleem ook verholpen met startkabels gekoppeld aan een mobiele accu. Blij dat wij een assertieve bui hadden dus.

Nu kon onze roadtrip naar huis echt beginnen en die liep verder eigenlijk heel voorspoedig. Op naar Kopenhagen! Met als hoogtepunt DE BRUG. Wie niet weet over welke brug ik het heb, moet toch echt de Scandinavische serie the bridge gaan kijken. Gelukkig lagen er zaterdag geen lijken op de brug, en reden wij Denenmarken en Kopenhagen in met stralend weer en een magnifiek uitzicht!
De middag brachten we door met slenteren door Kopenhagen. Wat een leuke stad, wat een aardige, spontane en vrolijke mensen, en wat produceren ze heerlijk veel geluid. We sloten de dag af met een etentje in een leuk Deens restaurantje, keken nog een filmpje op netflix en gingen daarna gesloopt van de stressvolle week en de reisdag vroeg naar bed.

Zondag was onze laatste dag. Al vroeg reden we weg uit Kopenhagen. Met wat sneeuwstormen, veel wind, en regenbuien vervolgden we onze weg naar Hannover. Eigenlijk ging dat heel voorspoedig en uiteindelijk kwamen we om 15.00 uur daar al aan. Na nog een wandelingetje door de velden achter het huis van de ouders van Nathalie, aten we met haar ouders een heerlijk bord Goulash. Vervolgens zette ze mij af op het station. Zij al thuis, ik met het allerlaatste stukje van de reis nog voor de boeg. Om 22.24 was ook voor mij het gevoel van thuiskomen compleet. Toen de deuren van de trein op Amersfoort open gingen stond Wout al op me te wachten om lekker samen naar huis te gaan. Echt thuis!

Terugkijkend op het afgelopen jaar kun je wel zeggen dat het de spreekwoordelijke rollercoaster ervaring is geweest. Dat is natuurlijk ontzettend cliché, maar het is niet voor niets een cliché. Ondanks dat ik veel last heb gehad van heimwee, er enorm van geniet om weer thuis te zijn en voor geen goud weer een half jaar weg zou willen, heb ik het ook heel erg naar mijn zin gehad, heb ik veel geleerd, en ga ik bepaalde dingen ook echt missen. Met name natuurlijk de collega’s daar, met een aantal in het bijzonder, maar ook het departement, de stad, de Zweedse natuur en enkele van de Zweedse gebruiken (Fíka!!). Elke Volvo die ik in Nederland zie rijden zal me herinneren aan de constante machtsstrijd tussen voetgangers, fietsers en auto’s; elke decibel in Utrecht aan de constante rust in Gotenburg. Niet te vergeten, zal ik het samen met Nathalie fietsen naar het werk met het pondje als tussenstop en het samen sporten missen. Al die dingen maakten de tijd in Gotenburg onvergetelijk en ik kijk er dan ook al heel erg naar uit om de stad en de mensen opnieuw te bezoeken, bijvoorbeeld tijdens midzomernacht.

Maar dan zal ik op visite zijn. Nu ben ik weer thuis.


Foto’s bij dit laatste verslag vind je op: https://plus.google.com/photos/110093351162799291566/albums/6125325539755019489?authkey=CICcl5WW6Y2gzQE