Working, socializing, and working again...

Ook week 4 in Gotenburg vloog voorbij. Het was een doodgewone week. In ieder geval niet een week om een heel enerverend verslag over te schrijven. Toch heb ik mijn best gedaan om het niet te saai te maken.

Dinsdag was zoals gewoonlijk een hele lange dag. Beginnend met spinning om 06.45 (ja we houden het vol!). Vervolgens heb ik tot de lunch thuis gewerkt, omdat ik in de stad zou lunchen met een collega PhD van rechten die op het zelfde onderwerp maar dan met een andere invalshoek promoveert. Behalve dat het shocking was dat ik voor een relatief simpele tosti 8 euro moest neerleggen, was het wel een hele geslaagde lunch. We hebben intensief zitten praten over onze bevindingen tot ze mij vertelde dat er komende week een symposium is in Lund (Zuid-Zweden) met een internationale groep van wetenschappers over immigratie en asiel. Het symposium is alleen voor genodigden en wordt georganiseerd door de man op wiens boek ik een groot deel van mijn onderzoeksvoorstel bij mijn sollicitatie voor deze PhD gebaseerd heb. Klinkt heel gaaf dus! Één nadeel, ik was niet uitgenodigd. Met de nadruk op WAS, want met hulp van Annkatrin ben ik morgen van harte welkom bij het symposium. Spannend dus!

Na de lunch heb ik verder gewerkt op het departement tot het tijd was voor onze Zweedse les. Zoals altijd was de les wel prima, maar ook niet enerverender dan dat. Dus toen die afgelopen was, waren we behoorlijk uitgeput. We hadden echter beloofd onze lieve collega Tuule en haar vriend te helpen met verhuizen, dus reden we meteen door naar Lindholmen om de handen uit de mouwen te steken.

In eerste instantie was het enige waarvoor wij de mouwen op hoefden te stropen pizza en een drankje, omdat alle spullen al overgebracht waren toen wij aankwamen. Maar nadat de overige hulptroepen (met wie we overigens heel gezellig hebben gekletst) weg waren gegaan, hebben we dan toch nog geholpen met het uitpakken van met name keukenspullen. Het was heel leuk om zo iets terug te kunnen doen voor een collega die altijd voor ons klaar staat, om haar vriend te ontmoeten, en om hun nieuwe appartementje te zien, wat overigens erg mooi is!

Woensdag waren we dan ook best moe. Toch gebeurde er iets leuks. Tot nu toe had ik als enige op onze kamer een vrij klein vierkant beeldscherm bij mijn computer. Tot Simon, een collega even iets kwam uitleggen en met grote verbazing vroeg wat voor een crappy scherm ik had. Hij raadde me aan even een mail naar de facilitaire man te sturen. Met een laag verwachtingspatroon besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en te mailen met de uitleg dat mijn collega’s een groter scherm hebben, en dat het mijn werk ten goede zou komen als ik er ook één had. Aangezien mijn ervaring met facilitaire zaken binnen universiteiten tot nu toe was dat het vooral lang duurt, was ik toch hoogst verbaasd dat er binnen twee uur een mannetje aanklopte met een gloednieuw beeldscherm voor mij. Jeej! Dat maakte mijn dag toch wel een beetje goed.

Na donderdag thuisgewerkt te hebben, en vrijdag alleen de ochtend op het werk geweest te zijn voor overleg, heb ik vrijdag aan het einde van de middag Nathalie naar het vliegveld gebracht. Zij vloog naar München om daar het Oktoberfest te vieren. Nadat we nog even gezellig koffie hebben gedronken ben ik teruggereden naar huis voor mijn weekend alleen.

De zaterdag en zondag stonden verder in het taken van sporten, skypen, relaxen, schoonmaken, en werken! Werken, omdat ik op het moment gewoon heel veel te doen heb, en omdat mijn ouders volgende week komen en ik dan wellicht ook door de week wat tijd samen door kan brengen.

Zaterdagavond was er wel een hele leuke onderbreking. Door Helen onze andere hele behulpzame en lieve collega nodigde me uit om bij haar te komen eten. Naast Helen, haar vriend, en haar twee bonuskinderen (“een ander woord voor stiefkinderen is bonusbarn”) waren ook Melanie (een oud PhD van de clipgroep) en haar vriend er. Behalve dat het heel gezellig was, was het eten ook erg lekker. Helen had mij gevraagd voor het toetje te zorgen. Dus had ik met mijn beste beentje voor een appel-peren-bessen crumble gemaakt en ijs gekocht. Ik was zelf alleen niet 100% tevreden met de crumble. Toen ik bij Helen aankwam en zij zei: “Ja ik had verteld dat Patrick een chef is toch”, brak het zweet me toch wel uit. Gelukkig vonden de anderen, en zelfs de chef, het wel lekker, geloof ik. In ieder geval was het eten en het gezelschap ontzettend lekker en gezellig.

Zondag wilde ik dan toch graag even naar buiten aangezien het wel heel mooi weer was. Dus dacht ik, dan kan ik mooi bij de markthal op de hoek van de straat een lekkere cappuccino drinken en tegelijkertijd wat artikelen lezen en mijn paper in mijn hoofd structureren. Helaas, dat ging niet door omdat de markthal en de koffietent op zondag gesloten zijn. Jammer dus, maar het leverde wel mooie foto’s van ons complex en de straat op, en ik ben uiteindelijk op ons fietsenstalling dakterras gaan zitten werken. Heerlijk in het zonnetje.

Volgende week denk ik spannender verhalen, met mijn symposium in Lund en de komst van mijn ouders! Een week die ongetwijfeld weer voorbij gaat vliegen dus.

Foto’s bij dit verslag en dat van vorige week: https://plus.google.com/photos/110093351162799291566/albums/6066805953381033521?authkey=CJ6PpZftrZv6pwE