Turkducking en Wintertenen

De afgelopen week was eigenlijk gewoon een feestje. Dinsdag viel een beetje tegen, maar voor de rest stond er vooral veel ontspanning op het programma. Dat was ook wel nodig, want de stress voor de laatste weken zat er aardig in en die maakte me zeker niet gezelliger. Ik zou mezelf ook als ronduit onuitstaanbaar kunnen beschrijven. Er was uiteraard ook een reden voor een feestje: Thanksgiving. In Europa kennen we dat eigenlijk gewoon niet, maar hier is dat echt een happening. Ik keek dan ook al weken uit naar die fantastische kalkoen uit de films. Ik droomde zelfs van de kalkoen op mijn bord en hoe ik die dan langzaam maar zeker zou ontleden en op zou peuzelen. Zo groot was het verlangen. Het zag er echter lang naar uit dat het een kalkoenloze Thanksgiving zou worden voor mij..

Hoe het afloopt, dat zie je verderop in deze blog, want Thanksgiving was pas donderdag. Maandag stond er al een superavond op het programma. Nadat ik eerst 100 surveys had uitgedeeld bij een sorority (dat verklaart misschien de verschrikkelijke gemoedstoestand) ging ik met Benny naar een kamer kijken, omdat zij wil wisselen van huis in het nieuwe semester. Was een heel mooi appartement, maar dat was niet wat de avond zo leuk maakte. Na een heerlijke hamburger bij de Burgermeister, sleurden Benny en Paola me mee naar de Yoghurtland; dat moest ik toch echt proberen volgens hun. Ik liet me meeslepen onder het mom van dat ik mijn 6 maanden samen met Wouter toch goed moest vieren en even later was ook ik overtuigd. Het lijkt nog het meeste op een swirls maar dan niet gemixt. Je pakt een bakje, kiest welke smaken softijs je wilt (ze noemen het hier frozen yoghurt) en doet het vervolgens zelf in het bakje, dan kies je toppings zoveel je wilt en zet je het bakje op de weegschaal. De keuze is oneindig en het is heerlijk, maar dat was nog niet het hoogtepunt van de avond. Katie en haar vriendje en Giacomo en de nog steeds naamloze fransman kwamen ook naar yoghurtland en samen vertrokken we naar de bios om daar de langverwachte Harry Potter 7 te bewonderen. Heerlijk! Pure ontspanning..

Dinsdag was eigenlijk gewoon behoorlijk dramatisch. Ik kreeg afwijzing na afwijzing voor mijn BA onderzoek en werd daar echt niet vrolijk van. Bovendien was ik behoorlijk moe aangezien ik de avond ervoor pas om 01.00 uur thuis was. De perfecte dag dus om gewoon vroeg in mijn bedje te kruipen en boos te zijn op de hele wereld.

Woensdag werd ik nog steeds chagrijnig wakker, en heb ik mezelf dan ook die dag gegund om mijn hoofd even leeg te maken. En dat hielp wel. Lekker gekletst met Nederland via skype, wat series gekeken, maar wel weinig voor de studie gedaan waardoor ik de aankomende week dubbel druk ben! ’s Avonds hadden Benny en ik een pre-Thanksgiving diner gepland met, jawel, Nederlandse pannenkoeken! Daar stond ik weer in de keuken met als extra gasten Paola en Giacomo. Ook maakte ik natuurlijk weer een volle pan appelmoes. De pannenkoeken vielen goed in de smaak en bij de appelmoes viel Giacomo’s mond open; hoe ik in godsnaam zo iets heerlijks gemaakt had (antwoord: vrij simpel eigenlijk). Al met al een geslaagde avond dus.

Donderdag was het eindelijk zover: Thanksgiving! Benny had het voor elkaar dat een vriendin van haar uit haar “heidelbergtijd” ons uitnodigde voor Thanksgiving bij haar tante. Ze haalde ons op, en samen reden we naar Pleasanton. Na wat omwegen, een TomTom die ons over een fietspad wilde sturen en een vloekende Ellie die niet naar mij en Benny wilde luisteren (héél Amerikaans) maar wel 3 keer naar haar TomTom luisterde die haar ook drie keer naar het fietspad stuurde(ook héél Amerikaans: moderne apparatuur laat je nooit in de steek) kwamen we aan bij haar tantes huis. Laten we het erop houden dat deze familie zeker niet te klagen heeft wat financiële middelen betreft. Wauw, wat een huis. Groot!
We werden ontzettend warm ontvangen door Ellie’s hele familie. Het was geen traditioneel Thanksgiving diner waarbij je aan tafel zit en de Turkey wordt aangesneden, het was meer een buffet, met de meest fantastische gerechten. De helft van het buffet was ook chinees aangezien de helft van Ellie’s familie Chinees is. Daar was dan het moment dat ik mijn eerste echte kalkoen mocht proeven en het was heerlijk. Maar het hoogtepunt kwam toch iets later binnen. Een kalkoen kan niet ontbreken bij Thanksgiving. Elke familie heeft die dan ook met Thanksgiving in huis, maar wat niet bij elk Thanksgiving diner op het menu staat is een TURDUCKING. Ooit van gehoord? Ik niet. Maar de naam is eigenlijk heel logisch: het is namelijk een kip (chicken) in een eend (duck) in een kalkoen (turkey). Het resultaat is heerlijk kan ik je in ieder geval vertellen.
Aan tafel werd er vervolgens volop gekletst en was het heel gezellig. Een mooie discussie over het doel van Thanksgiving ontstond tussen de moeder van Ellie (lerares) en een neef van Ellie (Economie Major) die trouwens die Turducking gemaakt had. Volgens Ellie’s moeder had het toch nog steeds te maken met de oogstfeesten en het danken daarvoor, volgens Ellie’s neef was het niet meer en niet minder dan de Kick-off voor kerstmis. Ik vermoed dat hij daarmee doelde op het hele commerciële circus eromheen en daaraan denkend moet ik hem toch gelijk geven.
Nadat we onze buikjes al meer dan vol hadden gegeten was het tijd voor een toetje. Dat kon er nog maar net bij: appelplak, appel-abrikozentaart en pompoentaart: en wederom heerlijk! Natuurlijk was er megaveel eten over, dat resulteerde in twee bakjes vol eten per persoon voor mij en Benny en één bakje met taart om mee te nemen naar Yosemite. Wat een heerlijke avond!

De volgende ochtend was het vroeg, heel vroeg. Om 6 am stond Benny voor de deur. Om 6.50 am arriveerden we bij het Amtrak station van Emeryville. Enigszins aan de vroege kant, maar je weet het nooit met het openbaar vervoer, ook in Amerika niet. We ontbeten bij Peets en om 7.40 am vertrok de trein richting Merced. Ik moet zeggen dat de Amerikaanse treinen mooi zijn, veel beenruimte en fijne stoelen. Het uitzicht was ook prachtig. Om half 11 kwamen we aan in Merced, waar de bus naar Yosemite om 11 am vertrok. Na een prachtige reis, door de bergen, kwamen we aan bij de ingang van Yosemite. En precies daar op de grens veranderde het landschap in een mooie wit winterparadijs. Na een stop om sneeuwkettingen om te leggen, stonden we om 14.00 uur voor het visitor centre van Yosemite. Daar werden de eerste restjes van Thanksgiving verorberd, om vervolgens met de pendelbus naar de mirror-lake trail te gaan. Met een heerlijk zonnetje, wandelden we naar het Mirrorlake waar we een prachtig uitzicht over Halfdome hadden en ook een mooie weerspiegeling ervan in het water konden bewonderen. Natuurlijk moesten we ook even spelen in de sneeuw. Op de terugweg kozen we voor een wandelpad dat ons helemaal terugbracht naar het Visitor Centre. Dat was echt genieten! Een vage mist boven de sneeuwvelden, een rode zonsondergang op Halfdome, geweldig!
Om ongeveer 7 uur kwamen we terug in het hotel, enigszins verkleumd en vooral moe. Dus verwarming aan! Voor mij best raar om hier terug te zijn, want het was precies hetzelfde hotel als waar ik met papa en mama in had geslapen in de zomer. Om 8.30 vonden we het tijd om het binnenzwembad uit te proberen en tot onze grote vreugde vonden we daar een jacuzzi waar we heerlijk op konden warmen…

De volgende dag namen we, na een ontbijt op de kamer, om 9 uur de bus het park in. Het zou vandaag gaan regenen, maar al toen wij uit de bus stapten betwijfelden we dat, want het was koud!! We besloten te gaan wandelen door de sneeuwvelden en om 11 uur begon het inderdaad flink te sneeuwen. Waar ’s morgens de fiets/wandelpaden nog helemaal zwart waren, waren ze ’s middags bedekt met ongeveer 10 cm sneeuw! Weer genoten we er ontzettend van. Helaas waren onze schoenen heel wat minder bestendig (Ik had toch wel spijt dat ik mijn bergschoenen aan Wouter mee had gegeven naar Nederland en dus nu op zielige niet waterdichte sportschoenen liep) en werden onze tenen heel koud. Ook besloot ik dat ik echt een muts moest hebben in dit weer (voor diegenen die mij kennen: ja ik heb mijn verzameling weer uitgebreid). Maar bikkels als we zijn, stonden we om 2 pm. Klaar voor onze Bearwalk onder leiding van een ranger. Als echte Golden Bears, konden we die niet missen. Het was heel interessant , maar na een uur stilstaan moesten wij toch opgeven, de kou had ons flink te pakken, dus gingen we terug naar het visitor centre.
Op de terugweg zag ik iemand met een oranje muts. Op zich niks vreemds, behalve dan dat er op zijn voorhoofd megagroot UNOX stond.. Hmmja. Dus ik vragen: where did you get that head? Bleek een Amerikaanse familie met familie in Papendrecht te zijn, vandaar. Vervolgens raakte ik in het visitor centre aan de praat met een Amerikaan genaamd Craig. Toen ik zei dat ik uit Utrecht kwam zei hij: Oh my god, Hoog Cathrijne en Moreelsepark, is soo ugly. Daar stond ik met mijn mond vol tanden, de meeste Amerikanen weten net waar Nederland ligt, weten vervolgens misschien nog Amsterdam te benoemen, Utrecht kennen ze over het algemeen niet, laat staan hoog Cathrijne of Moreelsepark! Wat bleek: hij was architect, heeft 8 maanden in Amsterdam gewoond en heeft gewerkt aan Utrecht 2030!. (Volgens hem is het één grote zooi bij dat project). Maar de wonderen waren de wereld nog niet uit. In de bus, die erg vol was, kwam een meisje naast me staan met een trui van University College Utrecht, dus ik vroeg of ze in Utrecht geweest was. Na wat heen en weer te vragen in het Engels, bleek ze een utrechtse student te zijn op uitwisseling in Santa Barbara. Toch weer toevallig!
Na al deze Nederlandse encounters hebben we snel de jacuzzi opgezocht waar onze tenen eindelijk weer warm werden! Daarna lekker gegeten in de diner bij het hotel en heel vroeg in slaap gevallen.

Zondag, alweer de laatste dag van onze trip, was het ontzettend zonnig. Voordat we met de bus naar het park gingen moesten Benny en ik allebei onze lievelingsbroek weggooien die aan het einde van hun Latijn waren, maar vanwege sentiment toch nog in onze kast hingen. Nu liggen ze ergens in Yosemite in de prullenbak! In de bus zagen we ineens een wolf langs de kant van de weg, dat was echt gaaf. In het park zijn we richting de Vernal en Nevada fall gegaan. Daar hebben we de prachtige wandeling naar de brug van de Vernal Fall gelopen, waarna we eigenlijk verder wilden maar het pad was (met onze schoenen onbegaanbaar). Toch hebben we weer heel veel lol gehad, en de zon maakte het een stuk aangenamer dan de dag ervoor. We zijn helemaal teruggelopen naar het visitor centre: onder het mom van pendelbussen zijn voor mietjes, waar we nog in de zon gezeten hebben en de film over yosemite hebben gekeken voordat de bus kwam om terug te gaan richting Berkeley.
Daar begon de ellende. De bus was mooi op tijd, maar moest bij een hotel wachten op een rolstoelganger. Die liet lang op zich wachten en vervolgens moesten ook de sneeuwkettingen er nog afgehaald worden. Ook moest die passagier bij een ander hotel weer uit de bus gelaten worden, wat in totaal voor een vertraging van zo’n 40 minuten zorgde waar wij maar 30 minuten overstaptijd hadden. Wel zagen we weer een prachtige wolf en herten langs de weg, dus dat maakte wat goed en de buschauffeur deed zijn best voor ons om de trein te laten wachten en om zelf hard door te rijden. Om 6.45 pm kwamen we aan bij het station. Om 6.42 pm zou onze trein gegaan zijn, ware het niet dat hij 30 minuten vertraging had. Poeh, was daar echt heel erg blij mee. Om 10 pm. Waren we terug in Emeryville waar we een taxi naar Berkeley namen en dus op tijd weer thuis waren.

Een ontzettend gave week en weekend. Dat helaas wel geresulteerd heeft in wintertenen. Maar dat heb ik er zeker voor over. Heb weer een opgeladen batterij om de laatste weken hier met essays, toetsen en surveys nog even vol gas te geven!

Happy Thanksgiving!

Foto’s : https://www.google.com/accounts/ServiceLogin?passive=true&go=true&continue=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Flh%2FviewAlbum%3Funame%3D110093351162799291566%26aid%3D5545044238838964513&service=lh2