Het Cranberryparadijs

Vlak voor ik vertrok naar Amerika, moest ik op doktersvoorschrift veel cranberry’s eten. Dat werd een speurtocht door supermarkten; alleen de Albert Heijn verkocht cranberrysap en verder werd het toch een lastig verhaal. Hier in Amerika is het ongeveer tegenovergesteld. Hier stoppen ze werkelijk overal cranberry’s in, zo heb je cranberryscones, cranberrymuffins en cranberrycake, verkopen ze hier zelfs in een drogist meerdere soorten cranberrysap en kun je in de Berkeley Bowl hele zakken met verse cranberry’s kopen. Daarom heb ik Amerika gedoopt tot het Cranberryparadijs!

Maar de cranberry’s speelden vooral gisteren een grote rol en aangezien ik mijn verslagen toch chronologisch probeer te schrijven, begin ik bij het begin van de week. Een week die, hoe kan het ook anders, in het teken van eten stond.

Maandag begon eigenlijk een beetje somber. Mijn landlady beschuldigde me van het open laten van de poort, waarvan ik nooit een sleutel of code gehad heb, en gaf me niet bepaald de kans om uit te leggen dat ik gewoon via de voordeur naar binnen gekomen was. Dit is uiteraard de korte versie van het verhaal, maar het kwam erop neer dat ik me heel rot voelde en gewoon even thuis wilde zijn waar mensen me gewoon geloven. Ben mede door dit, en door dingen die al eerder gebeurde, gewoon heel erg op mijn hoede, aangezien ik haar geen aanleiding wil geven om me nog eens te beschuldigen. Moet wel zeggen dat ze de dag erna gewoon weer heel aardig en vriendelijk was, maar dat maakt haar vooral onberekenbaar. Ook had ze weer lekker veel ruzie met haar dochter en stond ze op een gegeven moment buiten op de stoep keihard naar binnen te schreeuwen dat haar dochter naar buiten moest komen. Beetje gênant!

Dinsdag was een veel betere dag. Mijn DeCal werd afgelast dus dat betekende korter les en die tijd kon ik goed gebruiken. Bij Law, Self & Society werden de cijfers voor de midterm uitgedeeld en ik mocht wederom een hele mooie A in ontvangst nemen waar ik echt heel erg blij mee was. Ik weet het, het wordt een beetje saai zo. Woensdagochtend werd mijn sociologie discussiegroep afgelast, en dat betekende weekend! Weekend? Ja, weekend. Donderdag was het veteranendag hier en aangezien Amerika zijn leger en militairen aanbidt, betekent dat niet één maar twee vrije dagen.

Dat weekend heb ik dan maar gebruikt voor het schrijven van mijn sociologie paper, en dat kostte meer tijd dan verwacht. Bovendien had ik zo nu en dan last van SOG (=Studie Ontwijkend Gedrag) neigingen. Helaas bleef dat niet alleen bij neigingen. Dus vaak kwam het erop neer dat ik mijn ochtenden SOGgend doorbracht en mijn middagen zeer productief was, om vervolgens ’s avonds echt te genieten.

Donderdagavond betekende dat een diner met de Italianen. Iedereen moest een deel van het eten meenemen: Paola de polenta, Benedetta de ragoût voor over de polenta, Giacomo de brushetti, Chiara de wijn en ik was in charge of het toetje. Die avond heb ik voor het eerst heerlijke polenta gegeten!! Voor degenen die mijn geschiedenis met polenta kennen weten hoe bijzonder dat is. Het toetje was een groot succes, ik had roomijs en slagroom gekocht en daaromheen pepernoten gelegd en een stukje stroopwafel in het ijs gezet,onder het mom van: Dutch Delight! De Italianen vonden de stroopwafels en pepernoten heerlijk en vroegen of ze die ook hier konden kopen: uhmmm, nee! Al met al was het weer supergezellig. De servetjes van Blond (waarvoor nogmaals dank) die ik uit Nederland had mogen ontvangen werden bewonderd en maakten de tafel echt nog een stukje feestelijker. Ook werd ik tot halve Italiaan gedoopt, waardoor ik nu kan praten over: wij, de Italianen.
Maar misschien wel het belangrijkste voor mijn Nederlandse zelfvertrouwen was een verhaal van Giacomo over wat hij in de supermarkt meemaakte toen hij een fles wijn kocht:
Cassière: Can I see your ID please?
Giacomo: Yes, of course.
Cassière: Oh Wow are you Italian?
Giacomo: Yes
Cassière: So do you speak French?
Giacomo: Well, yes, but that doesn’t follow from me being Italian you know.
Cassière: Oh really?! So what language do you speak in Italy then.
Giacomo: Italian?
Cassière: Aha, I see, so where do they speak French?
Waarom dit zo belangrijk was voor mij? Omdat het laat zien dat wij Nederlanders niet de enige zijn die soms te maken krijgen met enorme onwetendheid (zie reisverslag: So you are scandinavian, right?) en dat dit niet aan het kleine oppervlakte van ons landje licht. Ook de grote Italianen, met het meest beroemde eten ter wereld, zijn het slachtoffer van Amerikaanse oppervlakkigheid!

Vrijdagochtend was ik dan ook te moe om naar yoga te gaan om 8 uur, dus vertoonde ik niet alleen SOG gedrag, maar ook BOG gedrag (Bewegings Ontwijkend Gedrag). Besloot dan ’s middags dat het op mijn kamer niks ging worden met studeren en ben naar Peets gegaan om aan mijn paper te schrijven. Benedetta kwam me daar vergezellen en we hebben tot half 8 zitten schrijven, waarna we besloten dat we best samen konden eten. In haar appartementje hebben we allemaal restjes bij elkaar gegooid wat best smakelijke tortilla’s opleverde en daarna hebben we heel veel lol gehad met elkaar Nederlandse en Italiaanse hits te laten horen. Daar kwam voor mij een choquerende ervaring: “ik leef niet meer voor jou” van Marco Borsato, is een cover. Een cover van een Italiaan. Briljant toch?! Benny herkende de melodie en liet het me vervolgens horen. Wel heel grappig dat de tekst over totaal iets anders gaat, maar toch. Klik op de onderstaande link om het zelf te luisteren:
http://www.youtube.com/watch?v=rQnn0HP5DbI

Gisterenochtend vond ik het dan toch tijd worden om te bewegen, dus besloot ik hard te gaan lopen. Het verhaal mooi verteld is dat ik 4.8 km heb gelopen in 25 minuten. Het ware verhaal is dat ik na 10 minuten stuk zat (was wel 10 minuten omhoog lopen), de hele dag mijn longen gevoeld heb, en vandaag spierpijn had. Maargoed het resultaat (lees: het mooie verhaal) is niet heel onaardig. Moet de komende weken gewoon echt even aan mijn Cardio gaan werken. De rest van de dag mijn paper afgemaakt. Aan het einde van de middag ben ik naar Benny gegaan om voorbereidingen te treffen voor een Thanksgiving Party bij Madison, mijn mentor, waar we voor uitgenodigd waren. Ik zou pannenkoeken maken en meenemen, Benny was in charge of de salade. Het bakken van de pannenkoeken was fantastisch onder het genot van de Backstreet Boys en de Spice Girls, maar het meest hilarische was dat Benedetta wilde leren hoe je een pannenkoek omkeert zonder spatel: gooien dus. Vervolgens durfde ze niet goed, klapte de pannenkoeken dubbel en raakte zij in paniek terwijl ik naast haar stond te lachen omdat het echt heel grappig was.

Om 6 uur gingen we naar Madison, waar uiteindelijk 18 studenten kwamen ieder met een gerecht en het eten kon dus beginnen. Het was voornamelijk een hele gezellige avond waarop ik erachter kwam dat in Texas nu een dorp is dat Bushtown heet en dat Texanen nog steeds boos zijn op de Dixie Chicks. Maar gezelligheid was niet het enige leuke aan de avond. Ik weet dat ik de afgelopen maanden nogal geklaagd heb over de Amerikaanse keuken, maar het eten gisteravond was echt fantastisch! Zo lekker klaargemaakt allemaal. Enige minpuntje was het missen van een echte Amerikaanse Thanksgiving “Turkey”, het was tenslotte een thanksgiving party, maar die moeten we dan maar met thanksgiving zelf ergens scoren! De pannenkoeken vielen ook heel erg in de smaak gelukkig. Voor mij waren de hoogtepunten de cranberry-kersensaus, een soort cranberryrumble en cranberrytaart. Ja, Amerika is echt een Cranberryparadijs!