Can you spare a..?

Dinsdagavond 2 november, 6.15 pm. Benedetta en ik lopen na onze DeCal over Telegraph Avenue, zo snel mogelijk naar huis: we hebben honger! Onderweg vraagt een jongen ons iets. We negeren hem, lopen anderhalve meter door, stoppen dan en draaien ons tegelijkertijd om. Voor ons staat een jongen van gemiddelde lengte, met normale kleding aan en boeken in zijn armen: “Do you have the time” vraagt hij nog eens. Hakkelend en beschaamd vertellen we hem dat het kwart over 6 is.

What happened? Op zich is er niets vreemd aan aangesproken worden op Telegraph avenue. Op zich is er ook niks raars aan dat die jongen de tijd vroeg. Maar hier in Berkeley ben je dat gewoonweg niet meer gewend. Wat je hier gewend bent, is de vraag of je een dollar over hebt. Die vraag wordt over de lengte van hooguit een kilometer, meestal minimaal 3 keer gesteld. Keer op keer besef ik me dan weer, dit is Amerika.

Zoals iedereen weet is Amerika een land van grote tegenstellingen. Arm en rijk, het verschil ertussen is zo groot! De vraag is of ik de echte tegenstellingen al gezien heb, waarschijnlijk niet. Maar wat zeker is, is dat er hier ontzettend veel daklozen zijn waarvan een deel misschien zelf verkeerde keuzes heeft gemaakt, maar een deel ook gewoon domme pech heeft gehad en dat maakt de situatie soms schrijnend. En dat is ook de reden dat je de vraag van daklozen hier negeert, ogenkleppen op en doorlopen. Je kunt hier gewoon niet stil staan bij elke dakloze. Als ik hier iedereen iets zou moeten geven, zou ik zelf niet veel overhouden. Plus, als ik eenmaal één dakloze iets geeft, voel ik me verplicht naar alle daklozen.

Wat het nog schrijnender maakt is dat hier in Berkeley onderscheid te maken is in daklozen. Laatst werd mij verteld dat een deel van de jongeren die te vinden zijn op Telegraph hun diploma behaald hebben aan Berkeley, vervolgens besloten dat zij niet in een samenleving als deze wilden leven, en daarom op straat zijn gaan wonen. Nu bedelen zij net zo hard als de daklozen die het daadwerkelijk ontzettend moeilijk hebben gehad in het leven, en maken zij het ook nog eens moeilijker voor die groep om elke dag te eten te krijgen. Ik vind het maar moeilijk om dat te accepteren. Als je de samenleving echt zo slecht vindt, en je hebt een diploma gehaald aan UC Berkeley, probeer er dan in hemelsnaam wat aan te veranderen, in plaats van te gaan zitten bedelen op straat. Maargoed, laat het een troost zijn dat, als ik compleet misluk als psycholoog, ik altijd nog op de oude gracht kan gaan zitten bedelen!

De andere kant is dat de daklozen hier ook wel iets komisch hebben. Sommigen hebben namelijk twee winkelwagentjes vol met spullen (de rijkere dakloze zou je kunnen zeggen), en ik heb er zelfs een paar met laptop gezien: bizar! Die zitten dan voor een eetcafé gebruik te maken van het wireless internet en hebben in hun winkelkarretje een generator gecreëerd op zonne-energie. Ook heb ik al meegemaakt, ton ik hier net begon, dat er een dakloze in college zat. Zat daar serieus aantekeningen te maken bij filosofie en was er elke week netjes op tijd. Na het college liep hij het lokaal uit richting prullenbak, vond daar vaak een beker waar nog een restje koude koffie in zat, en dronk die dan op. Je wilde overigens ook echt niet naast hem zitten, want stinken deed hij! Maar ook al is dit best komisch, het geeft ook het trieste aan van iemand die misschien wel wil, maar nooit de kans heeft gehad.

Maargoed, dit hele verhaal over daklozen wilde ik graag met jullie delen. Het laat de andere kant van het leven hier in Berkeley wel een beetje zien, en verder is er ook niet zo heel veel gebeurd deze week. Dinsdagavond was, na onze beschaamdheid, verder wel weer super. Ik maakte witlof met ham en kaas uit de oven. Benedetta vond het zo lekker, maar dan ook echt zo lekker dat ze het gelijkstelde aan de traditionele risotto uit haar streek. Wauw, als een Italiaan eten gelijkstelt aan een traditioneel Italiaans gerecht, dan moet het wel goed zijn! En trots ging ik naar bed..

Ik heb deze week vooral veel gestudeerd. En dan ook echt véél gestudeerd. Heb weer een nieuw assignment gekregen voor een sociologie paper, en moet binnenkort mijn proposal inleveren voor het eindpaper van filosofie. Ook vond ik, nu we over de helft van het semester zijn, dat het tijd werd om eens met mijn GSI van Legal Studies af te spreken. Aangezien onze participatie daar voor 30 procent meetelt, en beoordeeld wordt door dit individu, leek een stukje zelf assessment wel op zijn plaats. Na de zeer korte: “No worries, full credits fort that!!”, hebben we nog een tijd zitten kletsen over het Nederlandse onderwijssysteem en mijn bachelor onderzoek. Was best gezellig.

Vrijdag en zaterdag heb ik de hele dag in het FSM café doorgebracht om te studeren. Ik blijf erbij: dat is echt de allerbeste plek op de campus. Gisteren heb ik daar van 8.45 tot 18.45 uur zitten lezen, outlinen en schrijven voor mijn sociologie paper en dat maakte me best een beetje trots op mijzelf. Werd alleen iets minder productief aan het einde van de dag, toen ik ruzie met een Amerikaanse dame kreeg. Zoals ik het omschreef in een smsje naar Wouter (om een lang verhaal kort te maken):
zij wil aan mijn tafel komen zitten, ok. Dan wil ze meer dan de helft van de tafel opeisen, niet ok! Dan beschuldigt ze mij van asociaal zijn omdat ik in mijn eentje in het café zit, helemaal niet ok! Ten slotte moet ik ook nog tegen haar kop aan kijken, hel!
Ik heb mevrouw dan ook maar haarfijn uitgelegd dat het toch echt haar probleem is dat zij een megacomputer heeft die niet op de helft van de tafel past, dat 90% van de aanwezigen daar op dat moment alleen zat te studeren, dat ik bij binnenkomst geen bordje had gezien: alleen betreden als je een afspraak hebt, en dat ik nu verder ging studeren.

Dat studeren ging helemaal niet meer, maar mooi niet dat ik zomaar weg ging. Ik moest en zou haar niet laten winnen. Ik heb daar dus nog anderhalf uur gezeten, vrij weinig meer gedaan, en haar vermeende afspraak is nooit op komen dagen in die tijd, dus toen vond ik dat ik mijn punt wel gemaakt had… en ben ik naar huis gegaan.


Tsja, een rustige week, maar dan wel weer met mijn eerste ruzie sinds ik hier ben. Hopelijk ook mijn laatste, want voelde me er behoorlijk ongelukkig bij. Wat ik wel nog vaker hoop mee te maken is een temperatuur van 27 graden in november (!)! Dat was echt een rare gewaarwording afgelopen donderdag. Maar ben bang dat het de laatste keer was, de temperatuur is inmiddels gezakt naar 16 graden en het regent hier pijpenstelen! En terwijl ik dat schrijf, denk ik aan al die daklozen die nu beschutting proberen te vinden en bedenk ik me: dat ik de volgende keer misschien toch best een dollar over heb.

Tot volgende week weer.. X Tanja.