So you’re Scandinavian, right?

Op zich is het niet de eerste keer dat mij dat gevraagd werd sinds ik hier in Berkeley aangekomen ben, en ook voordat ik hier neergestreken ben heb ik in het buitenland vaker meegemaakt dat mensen denken dat ik Zweeds, Noors, of Deens ben. Maar dit keer, werd het in een iets andere context gevraagd. Dinsdagmiddag 14 september, 16.08 uur, 246 Dwinelle, ik kom binnenstormen. Oké niet zo letterlijk, maar had tot 4 uur college aan de andere kant van de campus, dus haasten was het wel. Tijd voor mijn DeCal: Conversational English for international students. Juist ja. Ze hadden het net zo goed Conversational English for Asians kunnen noemen, want daar zat ik bij het voorstelrondje: 15 Koreanen, 4 Japanners, 2 Chinezen, en jawel hoor 3 Europeanen. Kom maar op!

We begonnen met speeddaten. Alleen dan zonder het date gedeelte. Het kwam er dus op neer dat je van tafel naar tafel ging en elke keer hetzelfde zei: Hi I’m Tanja, I’m from the Netherlands. Nooit gedacht dat zo’n simpel zinnetje met enkel wat feitjes erin tot zoveel verwarring, onbegrip en hilarische reacties kon leiden. Ik heb ze even op een rijtje gezet:
" IS that a country?"
"So you're from Scandinavia right?"
"To which country belongs that?"
"Do you speak English over there, or German?"
"Is that the same as Austria"
"Does that belong to Europe or Afrika" "Europe? Really, I already thought you had a very European accent"..
"Aren't you wearing clocks?"

En deze laatste opmerking kwam van een Chinese dame. En nee ze maakte geen grapje. Terwijl ze het zei ging er een vertwijfelde blik richting mijn schoenen. Toen ik haar uitlegde dat dat toch echt gewoon een stereotype was keek ze me met grote ogen aan en riep ze verbaasd: REALLY!!!! Ja, really. Het ergste van dit alles was dat ik echt moeite moest doen om die mensen niet keihard uit te lachen. Ik bedoel: tijdens een eerste kennismaking wil je mensen natuurlijk niet het idee geven dat ze dom of wereldvreemd zijn. Dus toen ik de hoop al opgegeven had, mocht ik weer plaatsnemen voor een Koreaanse jongen. Daar ging ik weer: “Hi I’m Tanja, I’m from the Netherlands”. Zijn reactie: “Wow! I love Dutch soccer, which club do you favor”. Daar zat ik dan, voor de zoveelste keer volledig van mijn stuk. Vertwijfeld zei ik: “FC Utrecht, but I doubt whether you know that”. Maar natuurlijk onderschatte ik hem. Hij bleek groot fan van PSV te zijn, en daar was het eerste leuke gesprekje.

Het verdere resultaat van deze les was dat het niveau echt heel erg laag ligt. Maargoed, ik heb de punten nodig en het is ook wel lekker om een cursus te volgen die niet het uiterste van je academische vermogens eist!

Ben woensdagavond lekker uit eten gegaan met Shinu en twee andere Koreaanse meisjes. Wel grappig, want Shinu heeft in Duitsland gewoond en weet dus heel veel van Nederland, maar was benieuwd of zij dan misschien de uitzondering op de regel is. Nou nee hoor, de vriendinnen die ze meebracht en zijzelf waren totaal verrast door mijn verhaal en volgens mij schaamden ze zich zelfs een beetje. Ze vertelden me ook dat Guus Hiddink nog steeds een held is in Korea en zelfs een Koreaanse naam heeft. De uitleg erbij was ook grappig. Iedereen weet dat je in Korea heel veel Kim’s hebt. Shinu, heet ook Kim van haar achternaam. Maar wat ik niet wist is dat die verder onderscheiden worden naar de streek waar je vandaan komt, en dat is dus met elke naam zo. Maar omdat Guus Hiddink daar natuurlijk niet geboren is, heeft hij een Koreaanse naam met als toevoegsel de naam van het belangrijkste voetbalstadion in Korea. Moest er wel om lachen! Hebben trouwens ook heel lekker gegeten. Indiaase curry met naanbrood. En was ook heel gezellig.

Verder heb ik deze week vooral gewoon braaf mijn colleges gevolgd. Wat me nu opviel was dat studenten hier rustig een college uitlopen om even naar de wc te gaan of even te bellen op de gang. Dat zie ik in Nederland toch niet zo vaak gebeuren en de professoren lijken het hier ook niet meer dan normaal te vinden. De colleges van LegalStudies zijn nog steeds heel erg leuk! De professor is zo enthousiast en gaat ook op een leuke manier met studenten om. Zo vraagt een meisje elke keer of hij wat langzamer wilt praten, dat probeert hij dan twee zinnen en dan zegt hij “No, sorry, I just can’t do it, I really try but I just can’t!”, maar vervolgens herhaalt hij wat hij gezegd heeft met alle liefde nog 1, 2 of 3 keer in hetzelfde tempo zodat uiteindelijk iedereen het begrijpt. Afgelopen donderdag was er een moment dat hij even niet uit zijn woorden kwam, en iedereen was daardoor een beetje verbaasd. Wat bleek, er lag iemand te slapen op de schouder van iemand anders. Dus ineens zei hij: “I’m sorry I’m a little bit distracted. You know, when someone is asleep, I want to sleep too, so could you please wake up?” Vervolgens ging hij weer vrolijk verder alsof er niks gebeurd was. Heerlijk toch! Dat meisje schaamde zich trouwens enorm natuurlijk.

Dit weekend is verder heel druk. Moet dinsdag mijn eerste paper inleveren voor sociologie. Die is inmiddels af, maar moet voor filosofie over een week mijn eerste paper inleveren. En die laatste is wel echt heel pittig dus wil daar dit weekend nog een eerste versie van schrijven, want mijn GSI heeft beloofd dat hij er dan vast naar kijkt en we het samen kunnen bespreken ergens deze week. Met andere woorden: ik ga nu weer hard aan de studie!

Vanavond nog een dinerfeestje bij mijn mentor waarvoor ik uitgenodigd ben, maar daarover volgende week meer! Ook de foto’s van deze week stel ik even uit tot volgende week, aangezien ik er welgeteld 2 gemaakt heb.

Adjö!!

p.s. heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes hier, op facebook, hyves, skype, via de mail, en via de post! Echt heel fijn om te krijgen!