Principieel gewoon een beetje kut!

De meeste mensen die mij kennen weten dat ik iemand ben met aardig wat principes. Meestal ben ik dan ook behoorlijk principieel. En op het moment dat ik in een situatie kom waar mijn principes nee zeggen, maar mijn gevoel ja, dan is dat voor mij principieel gewoon een beetje kut!

In mijn dagelijks, vertrouwde, Nederlandse leven, heb ik geleerd deze situaties zoveel mogelijk te vermijden. Eigenlijk is alles behoorlijk voorspelbaar. Hier is het een heel ander verhaal. Neem nou bijvoorbeeld boodschappen: dan sta je daar op de vleesafdeling te kijken naar dat varkensvlees dat je ligt te smeken om gekocht te worden en bijna denk je: “ik doe het gewoon”, maar dan zie je het prijskaartje. Nu is het niet dat ik hier elk dubbeltje om moet draaien, ik zou het makkelijk gewoon kunnen kopen, maar principieel gezien stuit het me tegen de borst om zoveel geld neer te leggen voor een stukje vlees en dat maakt het dan dus principieel gewoon een beetje kut!

Dit is wel een mooie inleiding voor mijn verhaal over afgelopen week. Waarom? Omdat eten daar een vrij centrale rol in heeft gespeeld. Vorige week was ik het een beetje zat om zo eenzijdig te eten, dus ben ik op zoek gegaan naar nieuwe gerechten (zonder vlees) om wat afwisselender te eten. En dat is me aardig gelukt! Het menu als resultaat:

Zaterdag: Aardappelen, met een mix van boontjes, paprika en bacon, en een dubbelbakken ei.
Zondag: Dinerfeestje bij Madison
Maandag: Bonenschotel met bruine bonen, mais, paprika, tomaat, sla en chilikruiden.
Dinsdag: Spinaziepannenkoeken met cottagecheese en champignons
Woensdag: Griekse roerbak met gebakken aardappeltjes, courgette, paprika, champignons, bosui en cajunkruiden
Donderdag: Pannenkoeken bakken in I-House
Vrijdag: Restje pastasaus
Zaterdag: Japanse steak (met chop-sticks!)

Alle menu’s waren lekker en het was weer eens wat anders dan alleen maar pasta en rijstgerechten.
Maargoed, zondag dus een dinerfeestje bij Madison, mijn mentor (ze is overigens een meisje, geen jongen). Was daar heen gelopen beetje zenuwachtig, maar dat bleek natuurlijk nergens voor nodig. We waren met een stuk of 9 mensen en het was echt heel erg gezellig. Ook heel leuk om allemaal Amerikanen te ontmoeten. We hebben veel gekletst over Berkeley en over de SAT’s (soort eindexamen van highschoold at grotendeels bepaalt op welke uni je terecht komt). Zij vonden allemaal dat het collegegeld dat je hier betaalt (+/- $ 30000 per jaar) op zich wel veel was, maar dat je er wel veel voor terug kreeg. Juist. Ik was het er zacht gezegd niet helemaal mee eens, maar dat heeft misschien ook te maken met mijn principes. Maar was dus wel een heel gezellige avond.

Dinsdag had ik weer mijn Engelse DeCal, en ook al heeft het weinig met eten te maken, ik wilde jullie het toch niet onthouden. Daarom hier toch een klein stukje. Een meisje moest een speech van 3 minuten over zichzelf houden en vertelde dat ze hier op haar 16e was gekomen om high school te doen. Vervolgens zei ze: ja dus op mijn 17e woonde ik op mijzelf en betaalde ik zelf mijn huur, elektra en verzekeringen. Wij allemaal bestwel onder de indruk. Dus iemand vroeg: had je dan ook een baan? Haar antwoord: “Nee mijn moeder stuurde het geld op”. Ik moest wel weer lachen, hoe bedoel je zelfvoorzienend! Niet dat het niet knap is dat ze toen op zichzelf woonde, maar de situatie van dat ze alles zelfbetaalde was dus enigszins gekleurd. Na de speeches moesten we debatten voeren, om een lang verhaal kort te maken schrokken de meeste mensen nogal van mijn stelligheid (en geloof me: ik probeerde écht om juist niet te fel te zijn). Het resulteerde wel in een overwinning en daarom hebben we met ons groepje deze week huiswerkvrij. Jeej! Voelt als middelbare school all over again.

Donderdag had ik met Shinu afgesproken dat ik pannenkoeken zou bakken in I-house. Zij had wat mensen uitgenodigd om te eten en een keuken gereserveerd. Uiteindelijk heb ik gebakken voor Atsushi (Japanner), Heamin (Koreaans), Calvin (Maleisisch), Ozan (Turks), en Shinu (Koreaans), en nog iemand die later de keuken binnen kwam, maar heb zijn naam niet onthouden (Ook Koreaans). In het begin waren ze een beetje septisch: “waarom eten we dit ’s avonds?”, “is dit ontbijt in Nederland”. Maar toen ze eenmaal mijn eerste pannenkoeken geproefd hadden waren ze om. Ze vonden het echt heerlijk! Bovendien waren ze weg van mijn kunstje, dat ze “the Flip Flip Thing” noemden. Dit was natuurlijk niet veel meer dan het omdraaien van de pannenkoek door hem omhoog te gooien en weer op te vangen. Calvin vond het prachtig en wilde het ook proberen, en aan het einde van de avond was hij de Maleisische Dutch Pancake Pro! (klein dingetje: ze gingen op een gegeven moment pannenkoeken met kaas, suiker en jam beleggen.. en ze vonden het serieus heel lekker. Ik hou het toch gewoon bij één soort beleg).

Vrijdagmiddag ben ik nog naar SF geweest. Was een hele onderneming, aangezien de bus stuk ging en ik er dus uiteindelijk ruim anderhalf uur over gedaan heb. Maar was wel leuk om in het Centrum te zijn met zulk mooi weer. Al die wolkenkrabbers die afsteken tegen een fantastisch blauwe lucht. Toen ik terugliep was er een grote fietstocht midden over de drukste straat van SF. Echt bizar, geen idee wat het was. Maar het viel me wel op dat veel mensen een Nederlands voetbal shirt aan hadden. Of dat nou toeval was, of samenhing met het WK succes, of dat de fietstocht iets met Nederland te maken had, weet ik niet.

Ik werd donderdagavond ook gevraagd of ik zin had om gisteren mee te gaan kajakken in Monterey, een kustplaats hier ruim twee uur rijden vandaan. Dus ben ik mee geweest. Was echt onwijs gaaf! We hebben gekajakt op de baai waar allemaal zeeleeuwen leven die zo nu en dan een meter bij je boot vandaan uit het water kwamen. Ook hebben we zeeotters gezien, veel vogels en heeeeeeel veel kwallen. BAH! Wilde zeker niet uit de kajak vallen. Mooie bijkomstigheid was het weer, met ruim 30 graden heerlijk warm. Het water was wel heel koud, daarom moet je hier ook een wetsuit aan. Maar vooral hebben we gewoon genoten van de superleuke dieren en het heerlijke weer, en.. de gezelligheid.

Om 6 uur waren we klaar en zijn we in de auto’s gestapt (we waren met zn 10en dus met twee auto’s) en hebben we de 17-mile drive gereden. Een hele mooie weg langs de kust met prachtige uitzichten. Daar hebben we ook de zonsondergang bekeken, die heel mooi was. Op dat moment waren de magen al aardig aan het rammelen aangezien we lunch overgeslagen hadden en het inmiddels half 8 was, en we dus leefden op koekjes, twixjes en pringels. Dus op zoek naar een restaurant. Dat was een heel gedoe maar uiteindelijk kwamen we uit in restaurant Sapporo, een Japans restaurant aan de zee. We hebben niet alleen heerlijk gegeten, maar ook een heuse show gekregen. Je zit daar met zijn tienen rondom een gril waar alles ter plekke voor je wordt klaargemaakt. Dus ik kreeg heerlijke biefstuk en dat was natuurlijk fantastisch gezien het feit dat ik dat zelf niet kook hier! Volgens Heamin en Calvin was het genot van mijn gezicht en ogen af te lezen. Ook heb ik geleerd met chopsticks te eten! Was echt leuk, want volgens Heamin deed ik het heel goed. Kon er zelfs sla en rijst mee eten! (zie foto voor bewijs). Aan het einde ging onze kok nog zijn kunstje uithalen. Dan gooide hij met zijn mes een stukje eten op, en moesten wij het vangen met onze mond, wat tot hilarische taferelen leidde. Ik ving mijn stukje kip in één keer, en was daar natuurlijk best trots op. Om kwart over 10 reden we weg en rond kwart over 12 werd ik voor de deur thuis afgezet.

Principieel gewoon een superfijne dag dus!

Foto’s bij dit verslag en een paar van het vorige verslag:

http://picasaweb.google.nl/110093351162799291566/12092609#